Kitaba ilk başladığımda amacım sadece hayatta kalmaktı.
‘Daha uzun yaşamak zorundayım! Ve mutlu ol!’
Ben de elimden gelenin en iyisini yaptım. Kendi çiçekli yolumda yürüyeceğim.
“Nereye gidersem gideyim, yanındaki koltuk benim. Hayatının geri kalanında başımı okşayacağına söz vermiştin, değil mi?
Orijinal romanda bıçaklanarak öldürülen en güçlü erkek karakter takıntılı gözlerle bana baktı. Hayır dersem, dünyayı yok edecek.
“Evet, onu öldüreceğim. O zaman sen de mutlu olacaksın, değil mi?”
Beşinci kardeş biraz çılgın görünüyordu.
“Burası buradan buraya kadar benim toprağım. Ve senin de. En büyük hayallerinizle nefes alabildiğim için mutluyum.” Kıtanın en zengin kadını olan dördüncü büyük kız kardeş haritayı açtı ve bunu söyledi. Onun gibi büyük bir hayalim yok dersem, bir felaket olur diye düşünüyorum. “Tamamen hükmedeceğin Kış Gündönümü’nü dört gözle bekliyorum.” Bana hizmet eden uşağın yüzü güldü. “Verratoux’a bağlanmazsan yarın sabah kalbim duracak. Bunda sorun olmadığına emin misin?” Asıl halefi olması gereken ilk kız kardeşim beni hayatıyla tehdit etti. Ve bu en büyük sorun. Her nasılsa, babamın orijinal babasından daha güçlü hale gelen ağzında hafif bir gülümseme yükseldi. “Bağımsızlık? O zaman dene. Bu topraklarda tek bir karınca bile yaşatmayacağım.” “Kollarımdan ayrılıp kendi başına durabileceğini mi sandın…” Sonra saplantılı bir şekilde bana baktı. Hepsi tuhaf davranıyor. Her şey ters gitti. Ben sadece elimden gelenin en iyisini yaptım.
